Մանյա Սարաջյան

58 տարեկան Դերձակ

«Երջանկությունը սեփական հողի վրա ամուր կանգնելու և գլխավերևում կապույտ երկինք ունենալու մեջ է: Իմ անունը Մանյա է, 57 տարեկան եմ։ Իմ կյանքի լավագույն տարիները համարում եմ մինչ 22 տարեկանը, այն ժամանակահատվածը, երբ ապրում էի Գետաշենում, որը այժմ գտնվում է հակառակորդի տարածքում: Երկրորդ Արցախյան պատերազմը կրկին ինձ ստիպեց թողնել իր չարչարաքով ձեռք բերած տունը։

Երկու անգամ եմ պատերազմ տեսել, կարոցրել եմ տունս, հայրենիքս ու շատ հարազատների։ Նյութականը կարելի է վերականգնել, հայ ստեղծագործ հոգին կարող է նույնիսկ անապատում օազիս ստեղծել, միակ անդառնալի կորուստը մարդկայինն է»- ցավոք Մանյան վերջին պատերազմի ժամանակ ունեցավ հարազատիի կորուստ՝ այրիացավ դուստրը, կորցրեց իր աղջկա ամուսնուն: Մանյա Սառաջյանի բարի աչքերում կարելի է տեսնել և՛ տառապանք, և՛ ուժ, և՛ դիմացկունություն:

 

Ունեմ միջանակարգ կրթություն։ Դպրոցից հետո սովորել եմ կարուձև և հիմա աշխատում եմ մասնագիտությամբս:
Ես երկու անգամ կորցրել եմ հայրենի հողս: 90-ականների պատերազմից հետո Գետաշեն գյուղից բռնագաղթվեցինք ու տեղափոխվեցինք Հայաստան: 1994 թվականին տեղափոխվեցինք Արցախի Բերձոր համայնք: Շատ դժվարությամբ նորից մեր ապրուստը ստեղծեցինք: Աղջիկս, Ռայան, ամուսնացած էր: Ապրում էի տղայիս և ամուսնուս հետ: Տղաս 22 տարեկան էր: Ես և՛ մանկապարտեզում էի աշխատում, և՛ հիվանդանոցում: Երջանիկ էինք:

2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ին մեր կյանքը գլխիվայր շրջվեց: Ամուսինս տղայիս հետ պատերազի դաշտում էին: Մեր ուժերի ներած չափով փորձում էինք օգտակար լինել մեր հայրենիքի պաշտպանության գործում: Հույս ունեինք, որ պատերազմը մի քանի օր կտևի և լայնամասշտաբ բնույթ չի կրի, բայց… Պատերազմի 3-րդ օրը տեղափոխվեցի Երևան, թոռնիկներիս մոտ, այն հույսով, որ ետ կգամ, պատերազմը կվերջանա, բայց այդպես էլ չվերադարձա: