Ռայա Բաբայան

37 տարեկան, Դերձակ

Ծնվել եմ Գետաշենում, Արցախում, բայց առաջին արցախյան պատերազմի ժամանակ իմ ծննդավայրը հայաթափվեց ու մնաց թշնամու տարածքում: Բայց գիտեք հայի տեսակը շենացնող է, անապատի մեջ էլ հային բնակեցնես, ծաղկուն պարտեզներ կհիմնի։ Գետաշենից տեղահանվելուց հետո բնակություն հաստատեցինք Քաշաթաղի շրջանի Քարեգահ գյուղում: Քարեգահում՝ մի գողտրիկ ձորակում կառուցեցի իմ կյանքը, որտեղ ապրում էի ամուսնուս և երկու զավակներիս՝ 13 ամյա տղային ու 18 ամյա դստերս հետ:

Երեխաների հանդեպ ունեցած մեծ սերը ինձ ուղղորդեց դեպի մանկավարժություն: Ունեմ բարձրագույն կրթություն, սովորել եմ Ստեփանակերտի «Գրիգոր Նարեկացու» անվան համալսարանում, ստացել եմ մանկավարժի որակավորում: Ես երբեք չեմ դժգոհել իմ կյանքից, բայց ինչպես հազարավար հայերի կյանքում այնպես էլ իմ կյանքում բեկում տեղի ունեցավ» – 37-ամյա Ռայա Բաբայանը իսկական տոկուն, դիմացկուն, հայ կնոջ իրական կերպար է, ով պայքարում է, դառնում ավելի ուժեղ յուրաքանչյուր փորձության հետ մեկտեղ և հույս է արթնացնում յուրաքանչյուր կնոջ հոգում՝ չնայած դժվարություններին։

 

Երբեք չեմ մոռանա 2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ի, առավոտյան ժամը 6:30 -ի տագնապալի հեռախոսազանգը: Զինվորական կոմսարիատից զանգահարեցին ամուսնուս՝ կամավորականների էին հավաքագրում էին հավաքագրում: Երբ ամուսինս ասաց վերսկսված պատերազմի մասին, մանկական տարիներիս վերապրումները, տեղահանություան ծանր հիշողությունները ֆիլմի ժապավենի նման վերաթնացան ու սահեցին աչքերիս առջևով: Կամավորականների անուն ազգանունները գրելու համար ամուսինս թուղթ ու գրիչ խնդրեց: Ցուցակում առաջինը եղբորս անունն էր, երկրորդը՝ քեռուս տղայի: Մարմնովս դող էր անցնում, նույնիսկ հիմա պատմելիս նույն տագնապի ու անհանգստության զգացումներն եմ ունենում:

Րոպեներ անց կրակոցների և արկերի պայթյունների ձայները լսելի դարձան մինչև մեր բնակավայր: Ռմբակոծություններից, անօդաչուների հավածներից պատսպարվելու համար շտապեցինք ապաստարաններ: Մեր տան նկուղը կահավոեցի և մեր հարևանների փոքրիկների հետ պատսպարվեցինք: Առաջին անօդաչուն մեր գյուղից մի քիչ վերև պայթեց: Տղաս նկուղում վախից մտավ արկղերի արանքը: 3 օր ապաստարանում մնալուց հետո մեծ դժվարությամբ կարողացանք երեխաներին տեղափոխել Երևան, մենքն՝ մեծահասակներս շարունակեցինք մնալ ապաստարանում: Կրկնակի պատասխանատվություն էի զգում ուսերիս: Պատասխանատվություն ընտանիքիս ու հայրենիքիս հանդեպ: