Քնարիկ Վարդանյան

57 Տարեկան, Դերձակ

«Ես Քնարիկ Վարդանյանն եմ: Ամուսնուս և տղայիս հետ ապրում եմ Երևանում: Ամուսինս Արցախից է՝ Թալիշից: Նա մասնակցել է Արցախյան ազատամարտին, անցել է պատերազմի բովով: Պատերազմը յուրաքանչյուր հայ ընտանիքի վրա թողել է իր բացասական հետքը, և չի շրջացել նաև իմ ընտանիքին ու հարազատներին: Չեմ ցանկանում շատ մանրամասնությունների գնալ պատերազմից իմ ունեցած ապրումների մասին խոսելով, միայն կցանկանամ ասել, որ ապրում էինք տագնապի, լարվածության ծանր օրեր, օրեր, որ յուրաքանյուր լուսաբացի ու ապրած վայրկյանի համար շնորահակալ էինք Աստծուն»- Քնարիկը աշխատում է որպես դերձակ «Sewing Hope for Armenia»-ում բացման օրվանից։

Ամեն ինչում դրականը տեսնող, ամեն դժվարության մեջ կյանքի փորձ ու դաս գտնող այս պայծառ աչքերով կինը ունի դժվարություններով լեցուն կյանք, բայց հույսի ու լավատեսության օրինակ է: «Քնարիկը մեր թիմի ուրախությունն է»,- այսպես են բնորոշում Քնարիկին իր գործընկերները:

 

Իմ և ամուսնուս գերդաստանից շատերը մասնակցեցին պատերազմին, ցավոք ոմանք հետ չվերադարձան: Սեպտեմբերի 27-ին զանգ ստացանք մեր հարազատներից մեկից, ասաց, որ պատերազմը սկսվել է, և կրկին 90 ականների դժոխքը վերադարձել էր նոր զոհեր ու երիտասարդ կյանքեր տանելու:

Պատերազմից առաջ կյանքին այլ աչքերով էինք նայում, հիմա գնահատում եմ կյանքիս ամեն վայրկյանը:
Ամուսինս և ես ունենք մի շարք առողջական խնդիրներ․ 2007 թվականից ի վեր ունեմ հաշմանդամության 3-րդ կարգ, ինչի պատճառով աշխատանք գտնելը ինձ համար շատ դժվար էր, սակայն գոյատևելու համար, դեղորայքի համար պետք է աշխատել:

Միակ զավակիս՝ 17 ամյա որդուս ունեցել եմ 40 տարեկան հասակում, և հիմա ամեն ինչ անում եմ, որ որդուս երազանքի՝ ֆուտբոլիստ դառնալու ճանապարհին կարողանամ օգնեմ նրան:

Մինչ «Sewing Hope for Armenia» կազմակերպությանը առնչվելը, շատ տեղերում եմ որոնել աշխատանք, որը կլինի և՛ արժանապատիվ, և՛ իմ առողջական խնդիրների հետ համատեղելի սակայն չեմ գտել: